Vogue Paris Translation: Betty Catroux Interview April 2001

A delightful piece titled "Initiales B.C." graced the pages of the April 2001 issue of Vogue Paris and I have translated it from French to English. Olivier Lalanne conducted an engaging interview with true original Betty Catroux, and also spoke with the man she inspired, Yves Saint Laurent. Among their reflections, Betty and Yves both mused on the evening they met in a Parisian club. Accompanying the interviews are photographs made of Betty in the 1960s by Helmut Newton, Jeanloup Sieff, and Jean-Jacques Bugat.

Vogue Paris April 2001: Initiales B.C.

Betty Catroux est au cœur d'Yves Saint Laurent. D'hier et d'aujourd'hui. Sa grâce féline, son androgynie comme Bowie, ses figures libres en matière de style et sa rock attitude enflamment toujours l'imagination de la maison. Femme discrète cachée derrière des verres fumes, Betty Catroux est un modèle de modernité.

«Vous savez pourquoi j'adore le vin blanc de Gewurtz ?, demande Betty Catroux. Parce qu'il monte à la tête dix fois plus vite que les autres.» Assise en tailleur sur un fauteuil camel, dans le décor feutré de son appartement du septième arrondissement, cette déesse dans la mythologie de la mode transcende la notion d'allure, presque malgré elle. Le chic est dans ses gènes, comme l'azur de ses yeux ou sa taille extraordinaire, un mètre quatre-vingt-trois à la toise. Pas un arbitre des élégances ne s'y tromperait. Tom Ford, créateur du prêt-à-porter d'Yves Saint Laurent, lui a dédié sa première collection. «J'ai cru que j'allais avoir une attaque, dit-elle, lorsque j'ai vu mes cinquante clones sortir sur le podium. J'étais à la fois grisée et angoissée, moi qui passe ma vie à me cacher. Je m'étonne toujours quand on prétend s'inspirer de moi, parce que rien ne m'intéresse moins que a mode. Je n'aime que le jean, bleu denim ou cuir noir, les T-shirts et les grosses.» Les campagnes de publicité réalisées par le photographe Steven Meisel reproduisent le délié de sa silhouette sous smoking de satin noir, sa longue frange blonde affûtée, refuge de ses yeux, filtre salutaire sur la réalité d'un monde longtemps esquivée.

«La première fois que j'ai vu Betty, se souvient Yves Saint Laurent, c'était au New Jimmy'z, le club de Régine. 1967, je crois. Elle portait une jupe en plastique Prisunic. Ce qui m'a impressionné, c'est le style, l'androgynie, le corps, le visage et les cheveux. Je l'ai draguée.» Yves Saint Laurent, en prise avec les mouvements de son époque, venait de lancer Rive Gauche, sa ligne prêt-a-porter, et glissait dans ses vêtements les acquis d'une génération, la fusion des genres, l'audace du corps et la liberté sexuelle. Betty Catroux devient son égérie, la Betty's touch un statement sulfureux. Betty adore les cheveux sales, au bord de trouver ça chic. Elle se fait siffler à l'Opéra parce qu'elle ose dévoiler son buste de jeune garçon sous un voile de mousseline. Elle choisit les pantalons de jersey, les cols roulés pour le jour ; cède parfois aux robes du soir, «des modèles un peu macho avec des manches longues noires». Elle ne jure que par la «loucherie», déteste le «square» (l'académisme), invente l'expression «pourri de chic» à propos de Gstaad dans les années 70. «C'est en pensant à elle que j'ai imaginé le tailleur pantalon, puis le cuir, ajoute le couturier. Tous les codes masculins que j'ai interjetés au féminin. Si Paloma Picasso et Loulou de la Falaise m'inspirent la fantaisie, Betty, elle, m'inspire a rigueur du corps.»

«Je me souviens très bien de cette nuit, dit Betty Catroux. Yves était blond platine, cuir noir total look. On se ressemblait. Il est tellement timide qu'il a envoyé quelqu'un m'accoster à ma table. Il m'a ensuite demandé de passer sa collection, je lui ai dit non. Je faisais quelques photos de mode à l'époque, mais c'était pas mon truc. C'était de l'argent vite gagné pour sortir, boire et déconner.»

Betty Catroux est discrète, entend préserver le mystère qui nimbe sa beauté anguleuse, modèle en «I». Naissance à Rio, Brésil, d'une mère italienne et d'un père irlandais, diplomate. Prénom Elisabeth. Paris à l'âge de 4 ans, puis l'école en Angleterre. 1968, la rencontre avec son mari, le décorateur François Catroux, deux enfants, un garçon, une fille, une intimité serrée au poing.

«Je suis légère, charmante, mais je ne suis proche de personne. Je suis une marginale qui a le sentiment de n'appartenir à un aucun groupe, aucun sexe. François, mon mari, c'est ma moitié. Yves, c'est l'ami. Nous avons une sensibilité commune lui et moi, le même état entre dépression et excitation. Un naturel forcé d'une petite technique. On en rajoute parce que l'air abattu, ça fait fondre les gens.» Betty, présentée comme «le copain, l'amie intime, le double» de Saint Laurent, est aussi la compagne de dérive, celle qui partage la même soif sauvage de sensations violentes, les mirages alcool et autres substances pour assassiner doucement le temps, se dérober à l'optimisme soigné, ce gras et prospère élevage du tiède, du médiocre, de l'ordinaire.

«A l'époque, j'étais dans un état second dit Betty Catroux. J'étais mal dans ma peau et je faisais beaucoup d'excès. J'ai à peine apprécié ce que j'ai vécu. Je ne me suis jamais sentie aussi bien que maintenant. Je suis faite pour notre époque.»

«On s'est beaucoup amusé, ajoute Yves Saint Laurent. On était toute une bande avec Paul et Thalita Ghetty [sic], Andy Warhol, Noureev, Helmut Berger... Quand on a vécu tout ça, il faut beaucoup d'imagination pour vivre aujourd'hui.»

Betty Catroux n'a pas le goût de la nostalgie. Celle qui se définit comme la «passivité incarnée» danse tous les jours depuis quinze ans. Un cours de modern jazz, porte de La Chapelle où elle se rend en métro. «Il n'y a que des jeunes à tomber, de toutes les couleurs, qui veulent devenir professionnels.» Chaque matin, son copain Yves lui téléphone. Une fois par semaine, tous deux se retrouvent au Relais Plaza, au Costes ou au Mathy's bar. «On parle de tout , sauf de mode, insiste t-elle. On se dit des bêtises, on a des fous rires de mômes, on échange nos états d'âme.»

«Elle me rend heureux, dit Yves Saint Laurent. Elle démode toutes les femmes. Dans sa façon d'être, de bouger, de s'habiller, je crois que Betty a inventé la modernité.»

Vogue Paris April 2001: Initiales B.C.
Translation from French to English by Kellina de Boer

Betty Catroux is at the heart of Yves Saint Laurent. Yesterday and today. Her feline grace, her androgyny like Bowie, her free figure in terms of style, and her rock attitude always ignite the imagination of the house. Discreet woman hidden behind smoked glasses, Betty Catroux is a model of modernity.

"You know why I love Gewurtz white wine?" asks Betty Catroux. "Because it goes to the head ten times faster than the others." Sitting cross-legged on a camel chair in the cozy setting of her apartment in the seventh arrondissement, this goddess in the mythology of fashion transcends the notion of allure, almost in spite of herself. Chic is in her genes, such as the azure of her eyes or her extraordinary height, eighty-three meters to fathom. An arbiter of elegance not to be deceived. Tom Ford, ready-to-wear designer for Yves Saint Laurent, dedicated his first collection to her. "I thought I was gonna have a heart attack," she said, "when I saw my fifty clones out on the podium. I was both gray and anxious, that I spend my life hiding. I am always amazed when one claims to be inspired by me, because nothing interests me less than fashion. I love the jeans, blue denim or black leather, t-shirts and large." Advertising campaigns shot by photographer Steven Meisel reproduce the hairline of her silhouette in le smoking in black satin, her long blond fringe sharp, the safe haven of her eyes, a wholesome filter to the reality of a world long evaded.

"The first time I saw Betty," remembers Yves Saint Laurent, "it was at New Jimmy'z, the club of Régine. 1967, I think. She wore a Prisunic plastic skirt. What impressed me was the style, the androgyny, the body, the face, and the hair. I hit on her." Yves Saint Laurent, engaged in the movements of his time, had just launched Rive Gauche, his ready-to-wear line, and slipped into his garments the achievements of a generation, a fusion of styles, the audacity of the body and sexual freedom. Betty Catroux became his muse, Betty's touch a sulphurous statement. Betty loves dirty hair, besides finding it chic. She is hissed at the Opera because she dares to reveal the bust of a young boy in a muslin veil. She chooses jersey pants, turtlenecks for the day; at times yielding to evening gowns, "models a little macho with long sleeves black." She swears by the "squint," hates the "square" (the academy), coined the phrase "rotten chic" about Gstaad in the 70s. "I was thinking of her when I imagined the pantsuit, then the leather," adds the designer. "All the male codes that I have appeal to the female. If Paloma Picasso and Loulou de la Falaise inspire my fantasy, Betty, she inspires my rigorous body."

"I remember very well that night," said Betty Catroux. "Yves was platinum blonde, black leather total look. We looked alike. He is so shy that he sent someone to accost me at my table. He then asked me to his collection, I told him no. I made some pictures of fashion at the time, but it was not my style. It was easy money to go out drinking and messing around."

Betty Catroux is discrete, aiming to preserve the mystery which haloes her angular beauty, the model of "I." Born in Rio, Brazil, to an Italian mother and an Irish father, a diplomat. First name Elizabeth. Paris at the age of 4 years, then school in England. 1968, the encounter with her ​​husband, decorator François Catroux, two children, a boy, a girl, a tight-fisted intimacy.

"I am light, charming, but I'm not close to anyone. I am a marginal who feels that they belong to no group, no sex. François, my husband, is my half. Yves is my friend. We have a common sensitivity him and me, the same state between depression and excitement. A natural force of a small art. We add in that dejected air because it melts people." Betty, presented as "the buddy, the close friend, the double" of Saint Laurent, is also the drifting companion, which shares the same wild thirst for violent sensations, the illusions of alcohol and other substances to gently kill time, shirking the neat optimism, this fat and prosperous breeding of warmth, of the mediocre, of the ordinary.

"At the time, I was in a daze," said Betty Catroux. "I was wrong in my skin and I did a lot of excess. I just enjoyed what I experienced. I've never felt better than now. I'm made for our times."

"It was great fun," adds Yves Saint Laurent. "It was a whole bunch with Paul and Talitha Getty, Andy Warhol, Nureyev, Helmut Berger... When you have been through it, it takes a lot of imagination to live today."

Betty Catroux does not have a taste for nostalgia. She who is defined as "passivity incarnate" has danced every day for fifteen years. A course in modern jazz, the door of La Chapelle where she goes via public transportation. "There are nothing but young people to die for, in all colors, who want to become professionals." Every morning, her pal Yves telephones her. Once a week, the two find themselves at the Relais Plaza, the Costes, or Mathy's bar. "We talk about everything except fashion," she insists. "We speak nonsense, we giggle like kids, we exchange our moods."

"She makes me happy," said Yves Saint Laurent. "Her style eclipses that of all other women. In her way of being, of moving, of dressing, I think Betty invented modernity."

More from Vogue Paris April 2001

Vogue Paris April 2001: Bande A Part
By Jessica Eritou

Vogue Paris April 2001: Berlin
By Dara Block

Vogue Paris April 2001: Tentation Rebelle
By Kellina de Boer

connect with iwtbar bloglovin  |  facebook  |  pinterest  |  tumblr  |  twitter

Vogue Paris editorial images © 2001 Condé Nast. All Rights Reserved.

Vogue Paris April 2001: Tentation Rebelle

This month the IWTBAR team will flash back to April 2001 to examine the third issue of Vogue Paris produced by Carine Roitfeld with the focus on "Tentation Rebelle;" Erin Wasson was the perfect cover model to convey her message. I have translated the issue's "Le Point de Vue" from French to English so that we can better understand Carine's vision for rebel temptation... Note that the editor's letter was very plain then and not yet emblazoned with her signature "CR" so instead let's enjoy the amazing cover shot which melds the talents of stylist Marie-Amélie Sauvé and photographer Hans Feurer to set the tone for "Tentation Rebelle."

Effrontée, la dégaine boudeuse, fausse méchante et tendre voyou. Elle est là : c'est la tentation rebelle. Vêtement limite, juste à l'endroit stratégique, dentelle en morceaux, mais somptueux lambeaux sur un corps en dévoilé résille. Ces vêtements, on les croit interdits, mauvais goût, mauvais genre. Ce numéro met ce préjugé K.O. Le sourcil est froncé mais le charme complètement désarmant.

Descente express sur Berlin, rebelle city par excellence. Instantanés d'une ville prise sur le vif, extérieurs nuit, et tous ses clans comme en Cinémascope, parfois un carré blanc. C'est la pulsion punk, domptée à la sophistication : trench trash mais tout cuir, plastique rose shocking mais sabré au champagne.

Perfecto biker, chaîne et grosse boucle : une panoplie de chef de gang, mais larme à l'œil, le cran d'arrêt désamorcé tweed et baby cachemire. Les rebelles ont leur égérie : Betty Catroux, jean androgyne et soleil noir un peu mélancolique. Aujourd'hui comme hier, elle est modèle d'inspiration. Les rebelles ont leurs lois : surtout ne rien faire comme les autres. Un temple leur est désormais consacré. Tel que l'imagine Rei Kawakubo, l'art du shopping ne sera plus jamais comme avant. Les images non plus : l'op art drainé par Denise René a envahi la ville.

Brazen, the outlandish pouting, false wicked and tender hooligan. She is there: the tempting rebel. Limited clothing, strategically located, lace pieces, but sumptuous tatters revealing a body of fishnet. Such clothes, they are thought to be banned, bad taste, bad style. This issue knocks out this prejudice. The brow is gathered but the charm is completely disarming. 

Downhill express from Berlin, rebel city par excellence. Snapshots of a city taken on the spot, outside at night, and all the clans like in Cinemascope, sometimes a white square. This is the punk impulse, tamed sophistication: trashy trench but all leather, shocking pink plastic but cut with champagne.

Perfecto biker, chain and big buckle: a variety of gang leader, but a tear in the eye, the safety catch disarmed with tweed and baby cashmere. The rebels have their muse: Betty Catroux, androgynous jeans and black sun a little melancholy. Today as yesterday, she is a model of inspiration. The rebels have their laws: above all do nothing like the others. A shrine is now devoted to them. As imagined by Rei Kawakubo, the art of shopping will never be as before. Nor the images: the op art attracted by Denise René invaded the city.

More from Vogue Paris April 2001

Vogue Paris April 2001: Bande A Part
By Jessica Eritou

Vogue Paris April 2001: Berlin
By Dara Block

Vogue Paris April 2001 Translation: Initiales B.C.
By Kellina de Boer

connect with iwtbar bloglovin  |  facebook  |  pinterest  |  tumblr  |  twitter

Vogue Paris cover image © 2001 Condé Nast. All Rights Reserved.

IWTB Interview: Agnieszka Scibior

Julia Restoin-Roitfeld, Agnieszka Ścibior, Victor Demarchelier

Viva! Moda selected Julia Restoin-Roitfeld as the cover model for their Winter issue and it is my pleasure to present this interview with Agnieszka Ścibior, editor-in-chief of Viva! Moda, in which she permits us to peek behind-the-scenes of the shoot with Julia and Victor Demarchelier. Very special thanks to Kamila Brudzyńska for taking the time to conduct and translate the interview and to Agnieszka Ścibior and Sara Marcysiak at Viva! Moda for arranging the opportunity. Dziękuję bardzo!

Z przyjemnością pragnę przedstawić wywiad z Agnieszką Ścibior, redaktor naczelną magazynu Viva! Moda, która ujawniła nam jak wyglądała praca podczas okładkowej sesji do Zimowego numeru z Julią Restoin-Roitfeld i Victorem Demarchelier. Specjalne podziękowania należą się Kamili Brudzyńskiej za czas poświęcony na przygotowanie i realizację wywiadu oraz Agnieszce Ścibior i Sarze Marcysiak z redakcji Viva! Moda za ich nieocenioną pomoc! Dziękuję bardzo!

IWTB Interview: Agnieszka Ścibior
By Kamila Brudzyńska

Jak powstał pomysł zaproszenia Julii Restoin-Roitfeld do współpracy?
Jest piękna, utalentowana i niewiarygodnie seksowna. Pomysł przyszedł mi do głowy bardzo dawno temu. Może nawet wtedy, kiedy zobaczyłam zdjęcia z kampanii perfum Black Orchid Toma Forda, ale wtedy jeszcze nie prowadziłam magazynu o modzie. Potem Julia wystąpiła w wielu reklamach i sesjach, a na ostatnie pół roku zniknęła. Pomyślałam, że to idealny moment, chciałam, żebyśmy to my zrobili jej pierwszą sesję po przerwie. Poza tym to odpowiednia osoba na okładkę magazynu Viva! Moda. Zwykle są na nich top modelki (Anja Rubik, Monika Jac Jagaciak, Karolina Kurkova), ale czasami gościmy takie osobowości, jak Karl Lagerfeld czy Alice Dellal. Alice sfotografowaliśmy w tym samym momencie, w którym Karl wybrał ją do kampanii torebek Chanel. Karolinę podczas pierwszego Fashion Weeku po jej powrocie. Dla Julii to też wyjątkowy moment, miała półroczną przerwę. Wszyscy byli ciekawi jak wygląda po urodzeniu dziecka.

Było to Pani pierwsze spotkanie z Julią?
Tak, to było nasze pierwsze spotkanie. Oczywiście widywałam Julię na pokazach, imprezach towarzyszących wydarzeniom mody, ale dopiero na sesji miałam przyjemność ją poznać i porozmawiać. W czasie sesji najbardziej zaskoczyło mnie to, że na zdjęciach jest podobna do swojej matki... Nie miałam w ogóle takiego celu, to podobieństwo wyszło nagle. Często je widywałam razem na pokazach, ale nigdy tego nie dostrzegłam. Dopiero teraz.

Ciężko ją było namówić, czy zgodziła się od razu?
Zrobiliśmy wcześniej sesje z Anją Rubik, Karoliną Kurkovą, Andriejem Pejicem, Alice Dellal a nawet Karlem Lagerfeldem i były to sesje bardzo dobrze komentowane na świecie. Zaczynamy mieć renomę magazynu, który robi dobre sesje z zagranicznymi ekipami. Jest łatwiej. Dla Julii to pierwsza sesja po urodzeniu dziecka, ale jak już się zdecydowała to bardzo szybko udało się nam dograć szczegóły: miejsce, fotografa, a nawet catering.

Jak wyglądał proces poszukiwania stylizacji? Skąd pomysł, inspiracja, w jaki sposób pokazać Julię?
Sesja Julii ukazała się w naszym zimowym wydaniu, które jest zwyczajowo dość wieczorowe. Chciałam pokazać, że jest piękna i to klasyczną urodą z lat 40 tych. Wszystkie ubrania podkreślają jej kobiecość i zmysłowość. W całej sesji nie ma spodni tylko sukienki i spódnice. Wszystkie podkreślają szczupłą talię Julii i jest mnóstwo jej ulubionej czerni.

Podobały jej się sukienki Gosi Baczyńskiej?
W magazynie Viva! Moda oprócz pokazywania najlepszej światowej mody, staram się promować polskich projektantów. Moją ambicją jest zawsze wpleść polskie projekty w światowe trendy. Kiedy pracuję z zagraniczną gwiazdą czy top modelką zabieram z Polski ubrania. Tak było na sesji z Karoliną Kurkową, czy Andrejem Pejicem, oboje zakochali się w legginsach Agnieszki Maciejak. Dla Julii wybrałam sukienki Gosi Baczyńskiej. Koronkowe, kobiece i trochę szalone, jak czerwona sukienka z łańcuchów. Julia była bardzo otwarta i chętnie przymierzała nowych, nieznanych sobie projektantów.

Fotografem od początku miał być Victor Demarchelier?
Tak, Julia i Victor znają się od lat, ale to na naszej sesji pracowali razem po raz pierwszy. To było ciekawe spotkanie „drugiego pokolenia”, bo współpraca Carine Roitfeld (matka Julii) z Patrickiem Demarchelier (ojcem Victora) jest niemal legendarna. Kiedy zapytałam Julię o życie w cieniu sławnych rodziców powiedziała: „Można wykorzystać to, co się dostało, i ciężką pracą udowodnić, że się na to zasługuje, albo chodzić na imprezy i nie robić nic. Zarówno ja i Victor wybraliśmy tą pierwszą opcję." (Całość wywiadu z Julią w zimowym numerze VIVA! MODA).

Z racji tego, że nie była to Pani pierwsza współpraca z Victorem, przebiegało to łatwiej, swobodniej?
Wiedziałam, że Victor jest niezwykle szybki. To jest niesamowite! On dokładnie wie, czego chce. Często zdarza się, że fotograf robi 300 ujęć, żeby wybrać jedno dobre zdjęcie. Ale nie Victor. Pracowałam z nim już drugi raz, wcześniej robiliśmy sesję z Anją Rubik. On robi od 3 do 5 zdjęć, oglądamy je, robi kolejnych 10, weryfikujemy na bieżąco i wybieramy to właściwe.

Julia lubi pracować w jakiś określony sposób? Miała jakieś życzenia, zastrzeżenia?
Tak jak wcześniej mówiłam „raider” Julii nie był skomplikowany. Żadnych ekscentrycznych zamówień. No i start o 9 rano. Julia to bardzo naturalna osoba, a nawet wyjątkowo skromna. Do studia przyszła parę minut po 9tej i od razu zaczęła przepraszać za 10 minutowe spóźnienie. Ekipa właśnie się rozpakowywała, asystenci rozwijali kable, fotograf pił kawę, a ona tłumaczyła, że wyszła z domu później niż planowała, bo Romy (jej 6 miesięczną córeczka) rano płakała.

W jaki sposób szuka Pani inspiracji do pracy? Jak udaje się Pani zachować świeżość i oryginalność? Nie ma powtarzalności, bo równie dobrze mogłaby Pani zobaczyć pomysł w Vogue’u i stwierdzić „Zróbmy coś podobnego”, a jednak Pani tego nie robi.
Założyłam sobie, że tego właśnie robić nie będę. Wielu fotografów i stylistów w Polsce, gdy zobaczy świetną sesję od razu chce ją powtórzyć. Mnie to nie interesuje. Czasami redaktor naczelna nie potrafi sobie wyobrazić pomysłu i najłatwiej jest ją przekonać do „remak-u”. Mnie to nie interesuje. Jeśli ktoś argumentuje „Wszyscy o tym piszą, wszyscy to tak pokazują, to od razu jestem na nie. To jest dla mnie spalony temat, szukam czegoś, co jest nowe. Po co powtarzać coś, co już ktoś zrobił? Trzeba być oryginalnym.

Kiedy powstaje sesja to najpierw wybiera Pani modelkę, fotografa, czy pierwszy jest pomysł? Jaka jest kolejność?
Różnie. W przypadku Julii, najpierw była ona, osobowość, potem Victor, a dopiero na końcu powstał pomysł na zdjęcia. Teraz pracuję nad zupełnie inną sesją, tym razem najpierw miałam pomysł na stylizację, a dopiero do niego dobrałam ekipę. Obecnie jesteśmy z fotografem na etapie szukania modelek.

Jak się Pani odnajduje w tak dużej ilości ubrań? Patrzy Pani na coś i wie, że to jest „to”?
Nadmiar? Nie, nadmiar nie jest dla mnie problemem. Łatwo dokonuję wyborów, „od pierwszego spojrzenia” wiem, co będzie lepiej wyglądało na zdjęciach. Fotogenicznych ubrań jest tak naprawdę mało. Pewnie, dlatego we wszystkich magazynach pojawiają się te same outfity.

A ma Pani czasami problem z rozgraniczeniem, co się Pani podoba w pracy, a co prywatnie, czy od razu Pani wie, że „to bym założyła, a to tylko na sesję”?
To dla mnie dwie oddzielne sprawy. Kiedy jestem w pracy to wybieram rzeczy na zdjęcia, niestety nie udaje mi się nigdy zrobić zakupów w godzinach pracy.

Który moment w swojej karierze nazwałaby Pani najbardziej przełomowym?
Myślę, że to są dwa momenty. Pierwszy, kiedy zostałam redaktor naczelną Viva! Moda, bo to dało mi możliwość robienia gazety o modzie i uwolniło od ograniczeń, jaką powoduje praca w magazynie lifestylowym. Drugim było spotkanie z fotografem Michelem Comte. Michel jest prawdziwym artystą i doświadczonym fotografem. To było świetne i inspirujące spotkanie. Pracowaliśmy kilkakrotnie i zawsze powstawały świetne sesje, ale to rozmowy z nim pomogły mi znaleźć dobry kierunek dla magazynu, który prowadzę. Ważnym doświadczeniem zawodowym były też sesje z Hansem Freuerem. To wielki mistrz, a jednocześnie bardzo ujmujący i bezpośredni człowiek. To z nim zrobiłam sesję dla japońskiego Vogue'a.

Jak wyglądały początki Pani kariery? Skąd moda? Widziałam zdjęcie, które Alicja Kowalska wstawiła na swojego bloga, kiedy była modelką w Pani pokazie.
Zawsze chciałam pracować w magazynie i robić sesje zdjęciowe, ale zaczęłam od nauki w Akademii Sztuk Pięknych. Studiowałam Malarstwo i Projektowanie Ubioru. Natomiast pokaz, w którym Alicja Kowalska wystąpiła to był konkurs, w którym wzięłam udział jeszcze w liceum. Przyniosła mi szczęście i ten konkurs wygrałam. Kolekcja, którą zaprojektowałam była miksem punka i grunge. Pełna agrafek, szwów na wierzchu, a zamiast wzorów miała namalowane sprayem graffiti. Dzięki Alicji przypomniałam sobie tą kolekcję i nawet żałuję, że nie mam niektórych z tych ubrań. Pracę jako stylistka zaczęłam w magazynie Pani. W międzyczasie zaczęłam też pracować dla zagranicznych tytułów, dla części pracuję do dziś. Włoskie Vanity Fair, L’officiel - holenderska, francuska i rosyjska edycja, a ostatnio z Hansem Freuerem zrobiłam sesje dla japońskiego Vogue’a.

Jakie rady miałaby Pani dla młodych redaktorów, stylistów, pasjonatów mody?
Jeśli chce się z pasji uczynić zawód warto dołożyć do niej wiedzę i profesjonalne umiejętności.

Sesję zdjęciową z Julią Restoin-Roitfeld, córką słynnej Carine Roitfeld, można obejrzeć w najnowszym magazynie Viva! Moda.
Fotograf: Victor Demarchelier/Management + Artists
Modelka: Julia Restoin-Roitfeld/Next Model Management London
Stylizacja: Agnieszka Ścibior
Produkcja: Sara Marcysiak

Julia Restoin-Roitfeld, Victor Demarchelier

IWTB Interview: Agnieszka Ścibior
By Kamila Brudzyńska

How did the idea of working with Julia Restoin-Roitfeld develop?
She is beautiful, talented, and incredibly sexy. I came up with this idea long ago. Maybe even when I saw the campaign for Tom Ford Black Orchid perfume for the first time but I was not the editor-in-chief of a fashion magazine then. Julia took part in plenty of photo shoots and campaigns and after that she disappeared for six months. I thought it is the perfect moment, I wanted for us to be first to shoot her after that break. Besides, she is the right person for the Viva! Moda cover. Usually we invite top models (such as Anja Rubik, Monika Jac Jagaciak, Karolina Kurkova) but sometimes there are great personalities like Karl Lagerfeld or Alice Dellal. We photographed Alice in the same moment when Karl chose her to front the Chanel handbag campaign, Karolina was just after her come back Fashion Week. For Julia it was a very special moment after the six-month break. Everyone was curious about how she would look after pregnancy.

Had you ever met Julia before the photo shoot?
It was our first meeting. Of course I saw her during fashion shows and events plenty of times. I was surprised when I was looking at our photos and I suddenly realized that Julia recalls her mother… It was not my aim at all. I was seeing them during the fashion shows often but I never before saw this similarity.

Was it difficult to convince her to take part in this idea or did she agree at once?
We already did the photo shoots with Anja Rubik, Karolina Kurkova, Andrej Pejic, Alice Dellal, and even Karl Lagerfeld, and these ones had great comments in the world. We are starting to have the prestige of a magazine which is making good photo shoots with foreign collaborators. It is easier. It was the first photo shoot for Julia after her pregnancy, but when she decided to take part in this project it was a very short time until we set up everything: the location, the photographer, and even the catering.

Where did you find the inspiration to show Julia in this photo shoot?
The photo shoot was published in our Winter issue which usually focuses on an elegant evening atmosphere. I wanted to show that Julia is very beautiful in a 1940s way. All the clothes accentuate her femininity and her sensuality. There are only skirts and dresses, all accenting her slim waist. And there is plenty of her favorite color black, of course.

Did she like the dresses by Gosia Baczyńska?
In Viva! Moda beyond the best worldwide fashion I am trying to show our Polish designers. My ambition is to mix Polish projects with international trends. When I work with a star or top model outside of Poland, I take Polish clothes with me. Like with Karolina Kurkova or Andrej Pejic, they fell in love with Agnieszka Maciejak leggings. For Julia I picked Gosia Baczyńska dresses — made of lace, feminine, and a bit crazy like the red dress. Julia was very open-minded and willing to try designers that were new to her.

Was Victor Demarchelier your first choice to be the photographer for this shoot?
Yes, Julia and Victor have known each other for years but our project was their first collaboration. It was an interesting meeting of the second generation because the work of Carine Roitfeld (mother of Julia) and Patrick Demarchelier (father of Victor) is legendary. When I asked Julia about living with famous parents she said “You can either actually use what you’ve got and by working hard prove what you’re worth or keep going to parties and not do much. Both Victor and I chose the first option.” (Read the entire interview in the Winter issue of Viva! Moda).

It was not your first collaboration with Victor so was it easier, more comfortable?
I knew that he is incredibly quick. It’s amazing! He knows exactly what he wants. Photographers often do 300 shots to pick a single good one but not Victor. This was my second time working with him, before there was the photo shoot with Anja Rubik. He takes three to five photos, we review them, he takes another ten, we verify that they are up to speed, and then pick the right one.

Does Julia like to work in any particular way? Did she express any wishes or objections?
Like I said before, Julia’s rider wasn’t complicated. No eccentric wishes. The photo shoot started at 9:00 a.m. Julia is a very natural and modest person. She came a few minutes after 9:00 and started to apologize for being late. Everyone had unpacked, the equipment was ready, the photographer was drinking coffee, and she was explaining that she was late leaving the house because Romy (her six-month-old daughter) was crying.

How do you seek inspiration? How can you still be fresh and unique? There is no repetition in your work, because you could see an idea in Vogue and say “Let’s do something similar,” but you never do that.
I assume I will never do this. In Poland there are many photographers and stylists that want to repeat great photo shoots. I am not interested in this. Sometimes the editor-in-chief can’t imagine the idea and the easiest thing to do is to remake. But I am not that kind of editor-in-chief. If someone says, “Everyone will write about it, everyone is showing this in that way,” then I am against it at once. I am looking for something new. Why remake something already done by someone? You have to be an original.

In what order do you conceive the photo shoot? What is first — the model, the photographer, or the idea?
It is different every time. In Julia’s case, she was first, her personality. Then it was Victor and the idea was at the end. Now I am working on a project when the idea was first and then I chose the collaborators. Right now, with the photographer we are looking for the models.

How do you choose among such a volume of clothing? Do you look at a piece and know this is “it”?
No, the volume is not the problem for me. I can easily make the choices. I know at first sight when something will look good in photos. Such clothes are rare. Probably it is the reason that the same outfits appear in all the magazines.

Do you ever have a problem choosing clothes for work and for your private style, or do you always know that “this is for me, this is only for the photo shoot”?
These are two different matters for me. When I am at work, I am picking clothes to photograph. Unfortunately I never have occasion to shop during work.

Which moment would you name as your biggest landmark?
I think there are two landmark moments. First, when I become editor-in-chief of Viva! Moda because it gave me the chance to create a magazine about fashion and I was free of the confines of a lifestyle magazine. The second one was meeting with Michel Comte. He is a real artist and a very experienced photographer. It was great, an inspiring meeting. We worked together a few times and there were always great photo shoots at the end but the talks with him helped me find the right direction for my magazine. He is the master and very direct. I did a photo shoot for Vogue Nippon with him.

How did you start your career? Why fashion? I saw the photos of Alicja Kowalska (a Polish stylist) when she modeled for your fashion show.
I always wanted to work in magazines and create photo shoots but I started by graduating from the Academy of Fine Arts. I studied painting and fashion. The fashion show for which Alicja modeled was a competition in which I took part in high school. She brought me luck and I won it. My collection was a mix of punk and grunge. The clothes were full of safety pins, the stitching was exposed, and I sprayed graffiti instead of patterns. I call this collection to mind thanks to Alicja and I regret that I haven’t got some of these clothes right now. I started work as a stylist for Pani Magazine. I also was working for some foreign magazines some of whom I still do, Italian Vanity Fair; Dutch, French, and Russian L’Officiel; and Vogue Nippon with Hans Freuer recently.

What advice would you give to young editors and stylists?
If you want to make your living from your passion, it is worth it to combine it with knowledge and professional skills.

Photo shoot with Julia Restoin-Roitfeld, daughter of Carine Roitfeld, which you can see in the latest issue of Viva! Moda
Photographer: Victor Demarchelier/Management + Artists
Model: Julia Restoin-Roitfeld/Next Model Management London
Stylist: Agnieszka Ścibior
Production: Sara Marcysiak

Translation from Polish to English by Kamila Brudzyńska

connect with iwtbar bloglovin | facebook | pinterest | tumblr | twitter

Julia Restoin-Roitfeld editorial images © 2012 Viva! Moda. All Rights Reserved.

Carine Roitfeld: John Galliano

In 1994, John Galliano was named British Designer of the Year† and he went on to replace Hubert de Givenchy shortly afterwards. Of course Carine Roitfeld recognizes genius when she sees it and she styled the editorial "John Galliano" for the February 1994 issue of French Glamour to celebrate his most recent collection at the time. I applaud the juxtaposition of the pretty and the punk in the editorial which was photographed by Paolo Roversi. In Carine's words, "John Galliano: La Mode Comme un Roman — John Galliano, le plus style et le plus extrémiste des stylistes anglais, pirate les grands mythes de la mode avec une sophistication haute couture. Fidèlement adaptée du dernier défile, l'édifiante histoire de Thérésa, jeune aristocrate chassée de Russie par la révolution." or in English, "John Galliano: Fashion As a Romanesque — John Galliano, the highest and the most extreme style of the British designers, pirate of the great myths of fashion with an haute couture sophistication. Faithfully adapted from the last show, the edifying story of Teresa, a young aristocrat driven by the Russian revolution."

†John Galliano also won British Designer of the Year in 1987 and 1995.

Also from 1994
"Néo-moderne" Glamour France
"Cocktail" Vogue Paris

connect with iwtbar bloglovin  |  facebook  |  pinterest  |  tumblr  |  twitter

French Glamour February 1994 editorial © 1994 Condé Nast. All Rights Reserved.

Carine Roitfeld: Make Love, Not War

For the November 1992 issue of French Glamour, Carine Roitfeld styled an editorial titled, "Faites l'amour pas la guerre," or in English, "Make love, not war." The spreads feature Helena Christensen and Kate Moss as well as other models that I am unable to identify, please let me know if you can help. Mario Testino shot the images in which our favorite stylist clearly displays her allegiance to military chic. I always love Carine's way with words and her opening line for the editorial is brilliant: "Imbattable sur le front de la mode :  le genre militaire. Version chic ou vraie fripe, l'uniforme a retourné sa veste : il est passé dans le camp du Flower Power." (or in English, "Unbeatable on the fashion front: the military type. A chic version true or thrifted, the uniform has turned his coat: he went into the camp of Flower Power.") My favorite detail is the inscription of "love" and "you" on the eyelids, trés chou.

Also from 1992
"Monaco" Glamour France

connect with iwtbar bloglovin  |  facebook  |  pinterest  |  tumblr  |  twitter

French Glamour November 1992 editorial © 1992 Condé Nast. All Rights Reserved.